Vorige maand is mijn allerergste nachtmerrie werkelijkheid geworden: na bijna 16 jaar onafscheidelijk te zijn geweest, heb ik mijn kat – redelijk onverwacht – in moeten laten slapen. Sindsdien barst ik dagelijks in huilen uit, op de meest onhandige momenten maar vooral ’s avonds, wanneer ik alleen op de bank zit en zij normaal knorrend op m’n schoot zou liggen.
En het stomme is; mijn eerste neiging is altijd om mezelf voor dit te verdriet te verantwoorden en me ervoor te excuseren.
“Ja, ik weet het: het is maar een huisdier – maar voor mij was het veel meer.” Waarom doe ik dat toch telkens? Stiekem weet ik dat heus wel; omdat veel mensen het ook echt zo zien. Dat het maar een huisdier is, waarvan je weet dat het niet het eeuwige leven heeft – maar het is geen mens, dus valt het allemaal wel mee. En op het moment dat ik weer met tranen zit omdat het verdriet me ineens weer overvalt, voel ik die blikken met die veroordelende gedachtes me aanstaren. “Het is maar een dier.”
En het is bijna niet uit te leggen aan mensen die er inderdaad zo over nadenken, hoe pijnlijk het verlies van een huisdier is. Wat voor enorme leegte dat achterlaat en hoe incompleet je je kan voelen als dat ineens wegvalt. Ik moet eerlijk zeggen: dat had ik ook flink onderschat. Waar ik eerst een huismus was, wil ik nu zoveel mogelijk weg zijn. Want het huis voelt leeg, kaal en stil en ik krijg die leegte met geen enkele mogelijkheid opgevuld op dit moment.
'Meer dan alleen een huisdier': 8 x ook jullie rouwen om je beste maatje
Dat heeft natuurlijk gewoon tijd nodig, zoals met bijna alles het geval is. Maar toch vind ik dat een lastig iets: hoe neem je daar de tijd voor? Ik ben enorm blij en dankbaar voor de mensen in mijn omgeving die mijn verdriet zeggen te begrijpen, maar zulke aandacht vervliegt – logisch – ook weer. En eerlijk gezegd voel ik me behoorlijk bezwaard om te zeggen dat ik de halve dag huilend heb doorgebracht omdat ik mijn kat een maand geleden heb laten inslapen. Of beter gezegd: ik voel me gegeneerd om dat te zeggen.
Want hoe vaak mijn vrienden ook zeggen dat ze weten hoe belangrijk mijn kat voor me was, zit er toch een stukje schaamte. Die zich verplicht voelt om te zeggen “dat het maar een dier was”, om te erkennen dat ik er hartstikke bewust van ben dat mijn verdriet overdreven is.
Terwijl dat helemaal niet zo is. Psychologen zijn allang van mening dat het verlies van een huisdier net zo intens, of intenser, kan voelen dan het verlies van een mens. Dat verschilt natuurlijk per persoon en per situatie, maar het verlies van een huisdier kan er behoorlijk inhakken. Volgens psycholoog Nienke Endenburg rouwen mensen gemiddeld 8,5 maand om hun huisdier. Dan moet ik nog even, en gezien ik na een maand me al geneer om hiervoor uit te komen ben ik benieuwd hoe de komende maanden zullen gaan.
Het stomme is dat die schaamte ook de andere kant op gaat. Want elke keer dat ik mezelf hoor verontschuldigen dat ik heus wel weet dat het “maar een huisdier” was, heb ik het idee mezelf ook te verloochenen. Want dat wás het niet voor mij. Voor mij was het onderdeel van mijn thuisgevoel, mijn veiligheid en mijn basis – en dat is ineens weggevallen.
Dus vanaf nu heb ik me voorgenomen te stoppen met die excuusjes, en het maar gewoon te ondergaan. Meer maling hebben aan de blikken die ik zal krijgen van mensen die dit absoluut niet begrijpen. We zien talloze volwassen mannen huilen omdat Ajax eigenhandig het kampioenschap heeft verprutst en dat vinden we allemaal de normaalste zaak ter wereld (het huilen erom dan, het zó verprutsen van het kampioenschap was natuurlijk niet helemaal normaal), dus ik denk dat ik met dit verdriet er ook wel mee wegkom. En dat verdriet om voetbal mag er wat mij betreft ook gewoon zijn. Laat het lekker gaan.
Dus mocht je me komende tijd zien en denken: hé, die zit er volgens mij niet zo lekker in? Dat kan dus kloppen; ik mis mijn huisdier, mijn maatje en vriendinnetje, enorm en dat zal ook nog wel even zo zijn. En dat is oké.
Geen verlof, wel veel verdriet: ''Dan neem je toch gewoon een nieuw dier?' Geloof me: helpt niet'
