Sinds kort zit ik bij een echte psych. Voor ‘t eerst in m’n leven. Of nou ja – als ik fully open kaart met jullie speel – voor het eerst als jongvolwassen vrouw. Als kind heb ik nml ook een aantal sessies gehad, maar dat had een andere aanleiding dan mijn huidige beweegredenen om een professional yapper in te schakelen.

Even wat context. Het begon allemaal in de zomer van 2007. Mijn familie en ik kwamen aan op een grimmig vliegveld onderweg naar onze zonnige vakantiebestemming. We werden van harte welkom geheten door een chagrijnige taxichauffeur, inclusief een klein whiteboard met de tekst ‘Family of Marie Claire’. Niks kreeg ons naar beneden hoor, we hadden er allemaal zin in! Maar toen ik als zesjarig meisje met mijn mini suit-suit bij de aankomsthal kwam, zag ik overal dezelfde flyer hangen: ‘Missing: Madeleine McCann.’ Ik kan niet uitleggen waarom, maar die flyer is mij tot de dag van vandaag bijgebleven. Echt waar.

Vanaf dat moment was ik ervan overtuigd dat ik elke nacht ontvoerd zou worden. Ik sleepte jarenlang elke avond mijn matrasje naar de kamer van mijn ouders, ik durfde niet meer alleen te slapen. Mijn moeder vond het een goed idee om mij met een kinderpsycholoog te laten praten, wellicht kon dit helpen tegen mijn nachtelijke angsten. Tijdens de intake vroeg die vriendelijke vrouw waarom ik niet in mijn eigen bed durfde te slapen, terechte vraag lieffie. Waarop ik – mind you, zes jaar oud – stellig antwoordde: “Ik denk dat het aan m’n matras ligt. Mama moet een nieuwe kopen.” Besef even hoe goed ik al kon gaslighten op jonge leeftijd hè, dat is echt niet goed, hoor. Andere kinderen van mijn leeftijd hadden hoofdluis, ik kreeg manipulatieve trekjes. Deze vrouw was natuurlijk niet gek, maar het feit dat ik dit als excuus gaf: problematic!

Flash forward naar nu. Binnen de ring, juni, 2025. Dit keer heb ik zelf aan de bel getrokken om met iemand te gaan praten. Want eerlijk is eerlijk, soms moet je gwn ff venti, dat doet iedereen goed. Dus dit keer niet omdat ik bang ben om ontvoerd te worden, maar omdat het leven gewoon even… veel is. Niet heftig. Niet dramatisch, geen trauma’s. Het is gewoon druk in mijn hoofd, soort A10-vibe in de ochtendspits.

Ik heb de behoefte om met iemand te praten die niet dicht bij me staat. Iemand die mij niet judged. Iemand bij wie ik me niet schuldig voel om een uur over MIJ te praten. Over waarom ik steeds val op mannen die me geen eens kunnen terug appen binnen 2 dagen (is dat nou zo moeilijk?). Over waarom ik me schuldig voel als ik een grens trek in mijn vriendinnengroep. Over hoe moeilijk het is om jezelf te vinden in een stad waar iedereen exact dezelfde broek van de Uniqlo draagt. En over nog véél meer andere dingen.

Dus, ik zet mijn fiets neer voor de deur. Mijn tijdslot met mijn nieuwe psych staat op me te wachten. Ditmaal gaan we de diepte in en ik heb er zin in. Ik zal geen matras verhaal uit m’n mouw schudden om het te omzeilen. Gewoon me, myself en m’n feelings.

To be continued….

Afkowobo:
Psych = Psycholoog
Nml = Namelijk
Venti = Ventileren